in Cairns (AUS) gedoken op het Great Barrier Rif om precies te zijn het
Moore Rif. Gelegen op een kleine 50 km uit de kust. Met een grote zeer
snelle katamaran vaar je er naar toe. Daar ligt een groot verankerd
ponton. Vanaf daar gebeuren de activeiten. Veel snorkelaars aan boord. Een
paar toeristische helmduikers. Dat gaat simpel : loodgordel om, grote helm
over je hoofd, trappetje af en kijken vanaf de ballustrade maar naar het
grootste onderwaterspektakel.
Het duikgebeuren is ook hier perfect georganiseerd. Uitgebreide briefing vooraf gegaan door een uitgebreid persoonlijk gesprek omtrent ervaring en een complete invulling van een medische verklaring. Voor alles wordt rustig alle tijd genomen wat ik wel fijn vind. We waren maar met vier man om echt te duiken. Twee wat ervaren jongens, Jim als instructeur en mijzelf. In een groep gedoken. Er werd scherp op iedereen gelet. Op de eerste duik heb ik cameraatje weer meegenomen. Bij de tweede duik waren helaas de batterijen leeg. Eigenlijk helemaal niet erg zodat ik me beter op het duiken kon concentreren. Zo’n tweede duik was wel vermoeiend, ouderwets keimoe na afloop.
De eerste duik duurde 41 minuten, grootste diepte 9,3 meter. Met een twaalfliter fles van 200 naar 80 bar. Duiken met een lycrapak; gewoon een pak van dun zwembroekjesstof. Beschermt je enigszins tegen de beruchte jelly fish ( een dodelijk kwal; gelukkig niet gezien). Het barrier reef is zeker om zijn schoonheid echt daarom ook GREAT te nomen. Een complete
encyclopedie aan kleurrijke vissen en koralen vult je blikveld. Je aandacht schiet van links naar rechts : elke centimeter is fantastisch.
Het is moeilijk alles maar ook je emoties te beschrijven. Als ik geen ademapparaat in mond had dan was uit overweldigende verbazing opengevallen. Echt wauw.
Een luchtige lunch aan boord en dan weer vlug het water in om te snorkelen. Je wil geen seconde missen. Het superheldere water en het felle zonlicht beschijnt de wondermooie wereld die je nu bekijkt tussen
0.5 en 4-5 meter. Lekker liggen dobberen, af en toe een vin slag. Zelf als je zo stil ligt kom je ogen te kort. Drie kwartier. En dan je weer klaarmaken voor de volgende duik. Dit keer met een hulpbootje naar de
buitenrand van het rif. In de vrij sterke stroming van het opkomend water.
Dat voert veel plankton aan en trekt grote scholen vissen en die weer haaien. Ja, eentje gezien ! Jacqueline met een marine biologist een guided snorkel toer deed zag er twee.
Die duik duurde 36 minuten. Met veel lucht gebruik. Fles weer 12 liter : van 210 naar 40 bar.
Kennelijk had de intructeur me goed geobserveerd bij de eerste duik want hij schroomde niet me mee te nemen naar 16,3 meter. Maar meestal rond de
14 meter en rustig zwemmend naar boven met een drie-minuten-stop op 3-4 meter. Ook een bijzonder ervaring en ook de sterke stroming, gelukkig wordt je tegen het rif aangedrukt. Bovenwater zwemmend terug naar de boot was hard werken. Toen we boven waren feliciteerde Jim de instructeur me met mijn nieuwe diepte record. Hij wist het dus. Het ging goed.
Aan boord was er gelukkig fruit en kaasblokjes om weer bij te komen.
Ik hoop in Nieuw Zeeland ook ergens nog een duikje te maken.
Heeft het duikvirus me echte pakken ?
Geniet van mijn foto’s, groetjes van Rene van der Hoogt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten